Hcfyk

Azərbaycan Respublikası (norsk: Aserbajdsjan, aserbajdsjansk)
Flagg Riksvåpen
Nasjonalsong	«Azərbaycan marşı»
Offisielle språk	Aserbajdsjansk (Nordaserbajdsjansk)
Hovudstad	Baku
Styresett President Statsminister	Republikk İlham Əliyev Artur Rasizadə
Flatevidd  – Totalt  – Andel vatn	86 600 km² (112.) Ubetydeleg
Folketal  – Estimert (2017)  – Tettleik	9 961 396 (91.) 115 /km² (71.)
Sjølvstende frå Sovjetunionen	30. august 1991
Nasjonaldag	28. mai
BNP  – Totalt (2015)  – Per innbyggjar	174 300 mill. USD (65.) 20 500 USD (67.)
Valuta	Manat
Tidssone	UTC +4
Telefonkode	+994
Toppnivådomene	.az

Aserbajdsjan, offisielt Republikken Aserbajdsjan (aserbajdsjansk Azərbaycan Respublikası) er ein republikk i den søraustlege delen av Kaukasia, og det største landet i denne regionen. Mesteparten av landet ligg i Asia, men ein liten del ligg på europeisk side nord for Kaukasus. Aserbajdsjan grensar til Armenia, Georgia, Iran, Russland, Tyrkia og Kaspihavet. Eksklaven Nakhitsjevan grenser til Armenia i nord og aust, Iran i sør og vest og har ei kort grense mot Tyrkia i nordvest.

Aserbajdsjan har ei eldgammal og historisk kulturarv. Landet var av fødestadane til mennesket og ligg i hjartet av dei gamle sivilisasjonane.^[1] Landet er kjend for å vere blant dei mest progressive og sekulære islamske samfunna i verda. I tillegg til å vere det første muslimske landet til å byggje operaer, setje opp teaterstykke og vere ein demokratisk republikk, er Aserbajdsjan i dag av dei muslimske landa der støtta for sekularisme og toleranse er høgast.^[2]Den demokratiske republikken Aserbajdsjan var den første demokratiske og sekulære republikken i den muslimske verda,^[3][4][5] vart oppretta i 1918, men vart innlemma i Sovjetunionen i 1920.^[6][7] Aserbajdsjan vart anerkjend som sjølvstendig nasjon i 1991. Kort tid etter, under Nagorno-Karabakh-krigen, okkuperte nabolandet Armenia Nagorno-Karabakh, omliggande område og enklavane Karki, Yukhary Askipara, Barkhudarly og Sofulu. Republikken Nagorno-Karabakh, som oppstod som følgje av dette, er framleis ikkje diplomatisk anerkjend av andre land, og regionen er framleis de jure rekna som ein del av Aserbajdsjan, trass i at det de facto har vore sjølvstendig sidan slutten av krigen.^[8]

Aserbajdsjan er ein sekulær og unitær republikk. Han er ein av dei seks sjølvstendige tyrkiske statane, og eit aktivt medlem av Det tyrkiske rådet og TÜRKSOY-samfunnet. Aserbajdsjan har diplomatiske forhold med 158 land og er medlem i minst 38 internasjonale organisasjonar.^[9] Han er ein av dei grunnleggande medlemmane av GUAM, organisasjonen for forbod mot kjemiske våpen og Samveldet av uavhengige statar (SUS).^[10] Den 9. mai 2006 vart Aserbajdsjan valt som medlem i det nyoppretta Menneskerettsrådet av SNs generalforsamling.^[11] Ei spesialutsending frå Europakommisjonen held til i landet, som òg er medlem av Dei sameinte nasjonane, OSSE, Europarådet, og NATO sitt Partnarskap for fred-program. Aserbajdsjan er medlem av Organisasjonen av alliansefrie nasjonar, korrespondent i International Telecommunication Union og har observasjonsstatus i Verdshandelsorganisasjonen.^[9][12] 1. januar 2012 vart landet medlem av Tryggleiksrådet i SN for to år.^[13]

Den aserbajdsjanske grunnlova nemner ikkje ein offisiell religion, men flesteparten av innbyggjarane er sjiamuslimar. Den muslimske identiteten er meir basert på kultur og etnisitet enn religion, og Aserbajdsjan er rekna som ein av dei mest liberale av dei større muslimske nasjonane.^[14] Etter å ha fått sjølvstende har Aserbajdsjan nådd eit høgt nivå av samfunnsutvikling, økonomisk utvikling, levestandard og lesekunne saman med låg arbeidsløyse og sjølvmordsrate samanlikna med andre austeuropeiske og SUS-land.^[15]
På den andre sida er korrupsjon utbreidd, særleg i det offentlege.^[16]

Geografi |

Aserbajdsjan ligg i sørvestlege område av Asia med Kaspihavet i aust, Iran i sør, Russland og Georgia i nord, og Armenia i vest. Tre geografiske trekk dominerer Aserbajdsjan: Kaspihavet, der kystlinja dannar den naturlege grensa mot aust, Store Kaukausus i nord, og eit utstrekt lågland i sentrale område.

Aserbajdsjan har eit totalt landareal på om lag 86 000 kvadratkilometer, mindre enn 1 % av arealet til tidlegare Sovjetunionen, som landet var ein del av. Av dei tre transkaukasiske statane har Aserbajdsjan det største landarealet. Aserbajdsjan har to autonome republikkar, Nakhitsjevan som ligg sørvest for Armenia og Nagorno-Karabakh, som ligg innanfor Aserbajdsjan. Ein liten del av Nakitsjevan har òg grense til Tyrkia i nordvest. Hovudstaden i Aserbajdsjan er den eldgamle byen Baku, som har den største og beste hamna i Kaspihavet, og som lenge har vore senteret for republikken sin oljeindustri.

Klima |

Klimaet i landet er nesten tropisk om sommaren i låglandet, medan vintrane er milde. Ein kan derimot få periodar med kulde frå nord. Fjellområda mot vest er derimot kalde og snørike. Nedbøren varierer frå under 200 mm ved munningen til Kura, til mellom 1200 og 1400 mm i låglandet kring Lenkoran.

Absjeronhalvøya, der hovudstaden Baku ligg, har ofte kraftig vind, og området her har kring 40-50 kulingdagar i året, hyppigast om vinteren. Dei høge Kauakasusfjella gjer at luftstraumen frå nord vert drenert søraustover mot halvøya, der fjellrekkja endar, og ein får ein hjørneeffekt her som forsterkar vinden. Vind opp mot 40 m/s (orkan) er ikkje uvanleg.

Historie |

Antikken |

Helleristingar i Gobustan er daterte til 10 000 fvt. og indikerer ein blømande kultur. Det er ein verdsarvstad og vert rekna for å ha «eineståande universell verdi».

Dei tidlegaste spora etter menneskelege busetnader i området til Aserbajdsjan er frå eldre steinalder og er knytt til Guruchay-kulturen i Azykh-grotta.^[17] Kulturane frå yngre steinalder og bronsealderen finn ein spor etter i grotter i Tağılar, Damcılı, Zar, Yataq-yeri og i gravplassane i Leylatepe og Saraytepe.

Tidlege busetnader omfatta skytarane på 800-talet fvt.^[18] Etter skytarane dominerte iranske medarar området sør for elva Aras.^[19] Mederane danna ei vidt rike mellom 900–700 fvt., som vart ein del av Akamenide-riket kring 550 fvt. Området vart erobra av akamenidane og førte til zoroastrismen spreidde seg.^[20] Seinare vart området erobra av Aleksander den store og det etterfølgjande riket til sevklidane. Dei opphavlege innbyggjarane i området var kaukasiske albanarar, som oppretta eit sjølvstendig kongedøme kalla Albania (som ikkje må forvekslast med landet på Balkan) kring 300-talet fvt. I denne perioden spreidde zoroastrismen seg i Kaukasus og Atropatene.

Føydaltida |

Jomfrutårnet i Gamle Baku er ein verdsarvstad bygd på 1000-talet.

Sassanidane gjorde Albania til ein vasallstat i år 252, medan kong Urnayr offisielt gjorde kristendomen til statsreligion på 300-talet. Trass i fleire erobringar av sassanidane og austromarane, vart Albania verande ein stat i regionen fram til 800-talet. Det islamske Umayyad-kalifatet dreiv attende både sassanidane og austromarane frå regionen og gjorde Albania til ein vasallstat etter at den kristne motstanden leia av prins Javanshir, vart slått ned i 667. Maktvakuumet som var att etter at Abbasid-kalifatet vart svekka, vart fylt av fleire lokale dynasti, som dei til sallaridane, sajidane, shaddadidane, rawadidane og buyidane. På byrjinga av 1000-talet vart området gradvis erobra av tyrkiske Oghuz-folk frå Sentral-Asia. Det første av desse tyrkiske dynastia vart oppretta av ghaznavidane, som kom til området i 1030.

Dei før-tyrkiske aserbajdsjanarane talte eit iransk språk kalla gammalazari, som gradvis vart erstatta av eit tyrkisk språk, i dag kjend som aserbajdsjansk, frå 1000-talet og frametter til det gamle språket døydde heilt ut på 1500-talet.^[21] Lokalt vart områda til dei etterfølgjande seldsjukkane styrt av atabegar, som teknisk sett var vasallar under dei seldsjukkiske sultanane, men som i røynda styrte seg sjølv. Under seldsjukkane var lokale diktarar som Nizami Ganjavi og Khagani Shirvani med på den blømande persiske litteraturen i det som i dag er Aserbajdsjan. Dei neste herskarane var jalayiridane, men vart etter kort tid erobra av Timur Lenk.

Det lokale dynastiet til shirvanshahane vart ein vasallstat under riket til Timur og støtta han i krigen hans mot Den gylne horden styrt av Tokhtamysh. Etter at Timur døydde oppstod to sjølvstendige og rivaliserande statar: Kara Koyunlu og Ak Koyunlu. Shirvanshahane vendte attende og var i stor grad sjølvstendige som lokale herskarar og vasallar frå 861 til 1539. Dei vart etterfølgd av safavidane som tvinga sunnimuslimane i området til å omvende seg til sjiamuslimar,^[22][23][24] sidan dei kjempa mot det sunnimuslimske osmanske riket.^[25]

Moderne tid |

Områda til dei nordlege og sørlege khanata (og sultanata) til Aserbajdsjan i Iran på 1700- og 1800-talet^[26]

Etter safavidane vart området styrt av dei iranske dynastia til Afshar og Zand og ei kort stund av qajarane. Meir eller mindre sjølvstendige khanat^{[27][28][29][30][31]} oppstod i området, særleg etter at Zand-dynastiet braut saman og tidleg i Qajar-tida. Det korte og suksessrike russiske felttoget i 1812 vart avslutta med freden i Gulistan, der sjahen sine krav på somme av khanata i Kaukasus vart avslått av Russland sidan dei hadde vore meir eller mindre sjølvstendige lenge før den russiske okkupasjonen.^[32]

Khanata utøvde kontroll over forretningane sine via internasjonale handelsruter mellom Sentral-Asia og Vesten.^[33] Desse khanata var i konstant krig med kvarandre og vart til slutt innlemma i Det russiske imperiet i 1813, etter to russisk-persiske krigar. Området nord for elva Arax, i dagens Aserbajdsjan, var iranske område fram til dei vart okkuperte av Russland.^{[34][35][36][37][38][39]} Med freden i Turkmenchay i Persia tok Russland over khanatet Erivan, khanatet Nakhitsjivan og resten av khanatet Lankaran.

I 2007, under bygginga av eit stadion, vart det oppdaga ei massegrav i Guba. Etterforsking synte at dette var lokale innbyggjarar av forskjellige nasjonalitetar, inkluder jødar og lezginar som vart drepne i ein massakre i 1918 utført av armenarar.^[40] Så langt har ein funne leivningane etter 600 menneske, mellom dei 50 barn og 100 kvinner.^[41]

Kart over Aserbajdsjan frå Fredskonferansen i Paris 1919.

Etter at Det russiske imperiet braut saman under første verdskrigen vart Aserbajdsjan i lag med Armenia og Georgia ein del av den kortvarige Transkaukasiske demokratiske sambandsrepublikken. Då republikken vart oppløyst i mai 1918, erklærte Aserbajdsjan sjølvstende som Den demokratiske republikken Aserbajdsjan (ADR). ADR var den førte moderne republikken i den muslimske verda.^[4][6][42] Kvinner fekk stemmerett og Aserbajdsjan vart det først muslimske landet som gav kvinner same politiske rettar som menn.^[4] Faktisk var Aserbajdsjan tidlegare ute enn Storbritannia og USA med dette. I tillegg vart Baku statsuniversitet oppretta, som var det første moderne universitetet oppretta i det muslimske austen.^[43]

I mars 1920 var det opplagt av Sovjet-Russland kom til å gå til åtak mot Baku. Vladimir Lenin sa at invasjonen var berettiga sidan Sovjet-Russland ikkje kunne overleve utan olja frå Baku.^[44][45] Sjølvstendet til Aserbajdsjan varte berre 23 månader før den raude armeen invaderte landet og oppretta Den aserbajdsjanske sovjetiske sosialistrepublikken den 28. april 1920. Mesteparten av det nyoppretta aserbajdsjanske forsvaret var oppteken av å slå ned eit opprør av armenarar i Karabakh, men aserbajsjanarane overgav seg ikkje lett. Så mange som 20 000 aserbajdsjanske soldatar døydde i motstanden mot den russiske gjenerobringa^[46]

13. oktober 1921 signerte sovjetrepublikkane Russland, Armenia, Aserbajdsjan og Georgia ein avtale med Tyrkia kalla Kars-traktaten. Det tidlegare sjølvstendige Nakhitsjevan SSR vart ein sjølvstendig ASSR som ein del av Aserbajdsjan SSR med Kars-traktaten. Armenia fekk derimot regionen Zangezur og Tyrkia gav attende Gyumri (då kjend som Aleksandropol).

Under andre verdskrigen spelte Aserbajdsjan ei nøkkelrolle i den strategiske energipolitikken i Sovjetunionen og det meste av olja som vart levert til austfronten kom frå Baku. I februar 1942 fekk meir enn 500 arbeidarar og tilsette i oljeindustrien i Aserbajdsjan utdelt ordenen og medaljar. Operasjon Edelweiss som vart utført av tyske Wehrmacht hadde Baku og dei store petroleumsressursane der som mål.^[6] Ein femtedel av alle aserbajdsjanarar kjempa i den andre verdskrigen frå 1941 til 1945. Om lag 681 000 innbyggjarar, over 100 000 av dei kvinner, kjempa ved fronten. Aserbajdsjan hadde på denne tida 3,4 millionar innbyggjarar.^[47] Om lag 250 000 aserbajdsjanarar mista livet i fronten. Meir enn 130 aserbajdsjanarar vart heltar av Sovjetunionen. Den aserbajdsjanske generalmajoren Azi Aslanov vart to gonger kåra til helt av Sovjetunionen.^[48]

Republikktida |

Etter glasnost, som vart starta av Mikhail Gorbatsjov, auka sivil uro og etniske stridar i forskjellige området av Sovjetunionen, mellom anna Nagorno-Karabakh,^[49] ein region i Aserbajdsjan SSR. Uroa i Aserbajdsjan som oppstod då Moskva ikkje gjorde noko i denne alt opphissa konflikten, førte til rop om sjølvstende og lausriving, noko som enda med Svart januar i Baku.^[50] Seint i 1990 fjerna Øvste sovjet i Aserbajsjan SSR orda «sovjetisk sosialistisk» frå namnet sitt og tok flagget til Den demokratiske republikken Aserbajdsjan som sitt eige statsflagg.^[51] Den 18. oktober 1991 godtok øvsterådet i Aserbajdsjan sjølvstendeerklæringa som vart stadfesta av ei landsdekkane folkeavstemming i desember 1991, då Sovjetunionen vart offisielt oppløyst.^[51]

Dei første åra med sjølvstendet vart dominert av Nagorno-Karabakh-krigen med nabolandet Armenia. Mot slutten av krigen i 1994, kontrollerte armenarane 16 % av landområda til Aserbajdsjan, inkludert sjølve Nagorno-Karabakh.^[52][53] Det er estimert at 30 000 menneske vart drepen og meir enn ein million menneske vart forflytta.^[54]SN har gjeve ut fire resolusjonar med krav om at dei armenske styrkane må ut av dei okkuperte aserbajdsjanske områda.^[55] Mange russar og armenarar forlet Aserbajdsjan i 1990-åra.^[56] I følgje ei folketeljing i 1970 var det 510 000 etniske russarar og 484 000 armenarar i Aserbajdsjan.^[57]

I 1993 vart den demokratisk valte presidenten Abulfaz Elchibey kasta av eit militæropprør leia av oberst Surat Huseynov, noko som førte til at den tidlegare leiaren av Sovjet Aserbajdsjan, Heydər Əliyev, kom til makta.^[58] I 1994 prøvde Surat Huseynov, som då var statsminister, eit nytt militærkupp mot Heydar Aliyev, men Huseynov vart arrestert og skulda for svik.^[59] I 1995 var det eit nytt kuppforsøk mot Aliyev, av kommandanten av spesialeininga OMON, Rovshan Javadov. Dette førte til at Javadov vart drepen og OMON-einingane i Aserbajdsjan vart nedlagde.^[60][61] Som president klarte Aliyev å redusere arbeidsløysa i landet, tøyle kriminelle grupper og opprette dei grunnleggande institusjonar eit sjølvstendig land treng. Han fekk landet inn i stabilitet og fred og utlendingar starta å gjere store investeringar. Samstundes vart landet prega av stor korrupsjon i byråkratiet.^[62] I oktober 1998 vart Aliyev gjenvald for ein ny periode. Trass i betra økonomi, særleg på grunn av petroleumsutvinninga til havs, vart Aliyev kritisert på grunn av mistanke om svindel og korrupsjon.^[63]

Administrativ inndeling |

Administrativt er Aserbajdsjan inndelt i den autonome republikken Nakhitsjevan, som er ein eksklave sørvest for Armenia, det autonome området Nagorno-Karabakh, der den armenske masjoritetsfolkesetnaden prøver å opprette ein sjølvstendig stat, 11 sjølvstendige byar og 65 distrikt.

Plante- og dyreliv |

Vegetasjonen i Aserbajdsjan er overvegande sparsam, med steppe og halvørken i store område. Fjella og låglandet kring Lenkoran er derimot skogkledde.

Pattedyrfaunaen omfattar mellom anna villsvin, hjort, steinbukk, gullsjakal og raudrev. Mange ande- og vadefuglar overvintrar ved Kaspihavet, medan trekkfuglar rastar her under trekket om våren og hausten.

Demografi |

Folketalet er i 2012 estimert til 9,4 millionar innbyggjarar med ein årleg folketilvekst på 0,72 % og venta levealder ved fødsel er 71 år for kvinner og 62,2 år for menn.

Utviklinga etter folketeljinga i 1959 viser at mengda aserbajdsjanarar har auka, samstundes som mengda russarar og armenarar (Nagorno-Karabakh) har minka. Denne utviklinga har akselerert. I 2008 var kring 90 % av folkesetnaden aserbajdsjanarar (eller aseri), 2,5 % russarar og 2 % armenarar.

Folketettleiken er størst i Kurasenkninga, særleg i og kring hovudstaden Baku. Andre større byar er Gandsja og Sumqayit.

Religion |

Landet vart islamisert tidleg på 600-talet under dei første arabiske erobringane. Aserbajdsjan kom under russisk kontroll på 1800-talet og var unionsrepublikk i Sovjetunionen i åra 1936–91. Av innbyggjarane i landet er 93,4 % sjiamuslimar (ithna ashariyya), men mindre sunnimuslimske grupper lever i nord. 1,1 % av innbyggjarane er russisk ortodokse kristne, og 1,1 % tilhøyrer den armenske kyrkja (Nagorno-Karabakh). Andre grupper, inkludert ikkje-religiøse, utgjer 4,4 %.

Språk |

Nasjonalspråket er aserbajdsjansk (aseri, azeri), som vert talt som morsmål av kring 89 % av folkesetnaden (1995). Elles snakkar ein russisk, lesgisk, armensk (Nagorno-Karabakh) og andre kaukasiske språk.

Næringsliv |

Under sovjettida var Aserbajdsjan mindre industrialisert enn Armenia og Georgia og produserte mest råvarer for eksport til andre sovjetrepublikkar. Dei første åra etter sjølvstendet bar preg av mange problem, i første rekke kostnadene av Nagorno-Karabakh-krigen. Levestandarden fall og BNP vart halvert under første halvdel av 1990-åra. Den økonomiske utviklinga skaut fart i siste halvdel av 1990–åra, då utanlandske selskap kom til for å delta i utnyttinga av olje og naturgass.

I 2008 var den økonomiske veksten over 23 %. Ei av dei største utfordringane i økonomien er høg grad av korrupsjon. Olja har skapt ei lita gruppe nyrike menneske. Trass i oljeinntektene lever ein stor del av folkesetnaden under fattigdomsgrensa. I kjølvatnet av oljeindustrien har byggesektoren òg opplevd ein stor boom, særskild i Baku. Landbruksprodukta held god kvalitet, men foredling og marknadsføring er lite utviklinga.

Industri |

Petroleumsindustrien i landet har vore i sterk utvikling sidan sjølvstendet i 1991. Industrien (inkludert bergverk og kraftproduksjon) stod i 2008 for 63,3 % av BNP og sysselsette 7 % av yrkesfolkesetnaden. I Baku finst raffineri, etylenfabrikkar og store kjemiske anlegg som alle har tilknyting til petroleumsverksemda. I Sumqayit vert det produsert stålrøyr, aluminium og diverse kjemikaliar. Elles er det ein del tekstil- og nærings- og nytingsmiddelindustri.

Bergverk og petroleum |

Aserbajdsjan har særs verdifulle mineralførekomstar. Det vert i hovudsak produsert olje og naturgass, men òg jernmalm, aluminium, kopar, bly, sink, salt og svovel. Kring 1900 kom kring halvparten av oljeproduksjonen i verda frå Aserbajdsjan, men produksjonen gjekk seinare sterkt tilbake, særleg på grunn av forelda produksjonsteknologi. Styresmaktene oppfordra frå 1997 til utanlandske investeringar i petroleumssektoren. Dette har ført til ein sterk auke i oljeutvinningstempoet. Omkring 80 % av olje- og naturgassførekomstane ligg langs vestbreidda av Kaspihavet, nord og sør for hovudstaden.

Energi |

I 2003 vart 72 % den elektriske energien i landet generert frå petroleumsprodukt, og 19,8 % frå naturgass. Resten er houvdsakleg vasskraft.

Jordbruk |

Jordbruket medverka med 6 % av bruttonasjonalproduktet i 2008 og sysselsette 41 % av yrkesfolkesetnaden. Næringa vart etter 1991 omstrukturert frå kollektiv drift til privatdrivne gardsbruk. I løpet av 2001 var alle dei statsdrivne bruka overført til private brukarar.

Omtrent halvparten av arealet til landet er dyrkbart, men lite nedbør og stor fordamping i innlandsstrøka hemmar jordbruksnæringa. Kring 70 % av jordbruksarealet blir kunstig vatna. Fjellområda og det frodige Lenkoran-området ved Kaspihavet får tilstrekkeleg nedbør. Hovudavlinga er kveite, men i seinare år har det vore sterk auke i bomullsdyrkinga. Dessuten vert det dyrka sitrusfrukt, mais, grønsaker, tobakk, te, ris og silke. Husdyrhaldet er stort, særleg i fjellstrøka og det vert halde mest sau og geit.

Utanrikshandel |

Dei viktigaste eksportvarene i Aserbajdsjan er petroleumsprodukt (90 % av total eksport), og elles tekstilar, maskinar og næringsmiddel. Det vert importert mellom anna råvarer til industrien, maskinar og matvarer. Dei viktigaste handelspartnarane er Russland, Italia, Tyrkia, Frankrike, Tyskland og USA.

Samferdsel |

Det er til saman kring 60 000 km veg i Aserbajdsjan (2008). Det er jernbanesamband til Russland, Georgia, Ukraina og Armenia. Jernbanesambandet til Armenia har i periodar vore ute av drift på grunn av konflikten mellom dei to landa.

Det går ferjesamband mellom Baku og Astrakhan i Russland lenger nord og mellom Baku og Krasnovodsk i Turkmenistan på austsida av Kaspihavet.

Styresett og politisk system |

Domstolsvesenet i Aserbajdsjan vert leia av ein høgsterett.

Mynteininga i landet er manat med valutakode AZN. 1 manat er delt inn i 100 qepik. Mynteininga erstatta i 1992/93 den russiske rubelen. Valutaen blei innført 1. januar 2006 og erstatta den tidlegare manaten som blei innført 15. august 1992. Ein første manat eksisterte i åra 1919–1923. Kursen var 1 AZN = 5000 manat ved det seinaste skiftet.

Mål og vekt er metriske.

Politikk |

Aserbajdsjan er siden 1991 i prinsippet ein demokratisk republikk. Grunnlova frå 1995 legg den lovgjevande makta til ei folkevald nasjonalforasmling, Milli Majlis. Denne har 125 medlemmar som blir valt i direkte val for fem år. Etter 2002 vert alle mandata valt i éinmannskrinsar. Den utøvande makta ligg hos presidenten, som vert vald i direkte val for fem år. Stemmerettsalderen i landet er 18 år.

Politikken er særs ustabil og den utbreidde korrupsjonen gjer landet vanskeleg å styre både politisk og økonomisk. Aserbadsjan har etter prinsippet eit fleirpartisystem, men partia spelar ei avgrensa rolle. Det dominerande partiet sidan sjølvstendet har vore partiet til presidenten, Det nye aserbajdsjanske partiet, som fekk 61 av dei 125 plassane ved valet i 2005. Ei grunnlovsendring i 2002 sikra at presidentetembetet i praksis gjekk i «arv» frå Heidar Alijev til sonen hans Ilham Alijev.

Internasjonale forhold |

Aserbajdsjan er medlem av mellom anna SN og dei fleste av særorganiasajonane til SN, Verdsbanken, Europarådet, Organisasjonen for tryggleik og samarbeid i Europa (OSSE) og og ECO (den økonomiske samarbeidsorganisasjonen for muslimske land i området). Landet deltok ved opprettinga av Samveldet av uavhengige statar, men vart først medlem av organisasjonen i 1993. Aserbajdsjan ingjekk i 1994 Partnerskap for fred-avtale med NATO.

Aserbajdsjan er representert i Noreg med ambassaden sin i Stockholm, medan Noreg er representert i Aserbajdsjan ved ambassaden i Baku.

Forsvar |

Aserbajdsjan har allmenn verneplikt for både kvinner og menn frå flyte 18 år med førstegongsteneste frå 17 til 24 månader. Dei samla militære styrkane talte i 2006 kring 126 000, der kring 95 000 høyrde til hæren, kring 5000 i marinen og kring 3500 i flyvåpenet. I hærstrukturen inngår 22 brigader med mellom anna kring 600 stridsvogner og kring 500 pansra køyretøy. Marinen har patruljefartøy, minefartøy og landgangsfartøy. Flyvåpenet har kampfly av typen MiG-21 og Mig-29, Su-24 og Su-25 og kamphelikopter. Det er uklårt kor mange fly som er operative.

Samfunn |

Utdanning |

Det er 11-årig obligatorisk skulegang, delt i 4-årig barneskule og 7-årig ungdomsskule.

Massemedia |

I 1996 hadde Aserbajdsjan 257 registrerte dagsaviser, dei aller fleste på aserbajdsjansk. I tillegg hadde ein kring 50 veke- og månadspublikasjonar. På grunn av økonomiske, tekniske og politiske vanskar har mange av publikasjonane hatt store problem og fallande opplagstal. Militær sensur vart innført i 1993, men oppheva i 1998, då president Heidar Alijev utstedte eit dekret om opphevinga av sensuren og innføring av statleg støtte til sjølvstendige media.

Det statlege kringkastingsselskapet produserer og sender i to radiokanalar og to fjernsynskanalar på aserbajdsjansk, formidlar russisk radio og fjernsyn frå Moskva og har sendingar på engelsk. Den eine kanalen er nasjonal og den andre er ein lokal-TV-kanal. Ein privat fjernsynsstasjon sender program på aserbajdsjansk og russisk. Tyrkisk fjernsyn vert formidla frå ein sendar i Baku. Det statlege kringkastingsselskapet sine radiosendingar starta i 1926 og TV-sendingar kom i gang i 1956.

Kultur |

Litteratur |

På 1200- og 1300-talet framstod diktarar som Nesimi, som skreiv sufiske dikt på både aserbajdsjansk og persisk. Denne tradisjonen heldt fram i gullalderen på 1400- og 1500-talet med Fuzuli og Sjah Ismail. Samtidig oppstod det ein sterk folkelitteratur med romantiske epos som Köroglu.

Dei viktigaste forfattarane i moderne tid er dramatikaren Mirza Ahundzade (1812-1878) og i sovjetrepublikken Aserbajdsjan romanforfattaren Dsjafar Dsjabbarli (1899-1934) og poeten Samed Vurgun (1906-1956).

Musikk |

Det er dokumentert aserbajdsjansk song og spel på musikkinstrument frå antikken, og musikarar på den tida og i mellomalderen hadde høg status.

Av dei mange instrumenta kjent i mellomalderen er fleire framleis i bruk, som fløytene ney og tutek, skalmeietypane balaman og zurna, sekkepipa tulum, strengeinstrumenta saz og tār, strykeinstrumentet kemanche, sylindertromma nagara og pauketypen kyos.

I den urbane kulturen i mellomalderen utvikla det seg ein syklisk vokal og instrumental musikkform, mugam, med tekstar frå dei klassiske dikta i landet. Omgrepet mugam er nærskyldt med det arabiske makam og syner til at musikken blir improvisert på grunnlag av reglar for toneutval, omfang, obligatoriske melodiske og rytmiske motiv og tempo.

Den tradisjonelle musikaren, ashug, har status som diktar og komponist.

Mot slutten av 1800-talet vart musikalske impulsar frå Austen og Midtausten avløyst av russisk påverknad med innføring av europeiske musikkformer og institusjonar som symfoniorkester, opera, teater, og seinare etablering av konservatorium i Baku (1921).

Nasjonalsong |

Nasjonalsongen i landet er Aserbajdsjan-marsjen «Aserbajdsjan! Aserbajdsjan! Du er landet til heltane!» med tekst av Ahmad Javad og melodi av Uzeyir Hadsjibejov. Han vart komponert i 1919 og nytta som nasjonalsong i Den demokratiske republikken Aserbajdsjan til 1922, og vart offisielt teken som nasjonalsongen for Aserbadjsjan i 1992.

Teater |

Tidleg teater i dette kulturområdet var prega av forteljartradisjonar som vart boren fram av songarar og musikarar. Koskosa er eit slags folkeleg, teatralt spel, og ein kan finne restar av tradisjonar i slekt med den dionysiske. Eit europeisk prega moderne teater vart grunnlagd av Mirza Fatali Akhundov (1812-1878), som var ein sterk beundrar av europeisk kultur. Han skreiv komediar i vestleg stil - dei første i den islamske kulturkrinsen - og han vart omsett til fleire europeiske språk.

Tagiev-teateret og Mailov-teateret i Baku vart starta på andre halvdel av 1800-talet og dei vart på byrjinga av 1900-talet sterkt påverka av russisk teater. Mailov-teateret vart nasjonalisert i 1919. I 1922 vart eit statleg dramateater grunnlagt, med status som Aserbadsjans akademiske dramateater (GAT). Mange vestlege klassikarar vart etter kvart spelt der. Dramateateret i Sheki vart opna i 1975 og eit breitt utval av moderne europeisk dramatikk frå Brecht til Dürrenmatt vart vist.

Sidan sjølvstendet i 1991 har ein sett at nyare teater- og dramaformer har utvikla seg i Aserbadsjan. Men på same måte som for teatera i andre tidlegare Sovjet-republikkar, har ein måtte finne nye måtar å finansiere teaterdrifta på utan statleg støtte.

Kjelder |

• 
  «Aserbajdsjan – befolkning». I Store norske leksikon.


• 
  «Aserbajdsjan – næringsliv». I Store norske leksikon.


• 
  «Aserbajdsjan – natur». I Store norske leksikon.


• 
  «Aserbajdsjan – politisk system». I Store norske leksikon.


• 
  «Aserbajdsjan – samfunn og kultur». I Store norske leksikon.

Bakgrunnsstoff |

Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Aserbajdsjan

• Azerbaijan International


• Heydar Aliyev Foundation


• 
  Profil frå BBC
  


• Den aserbajdsjanske presidenten


• Azstat


• Azerbaijan Today


• Trend News Agency


• News.Az


• Turisme i Aserbajdsjan


• 
  


• Wikimedia Atlas of Azerbaijan


• 
  Reiseguide for Azerbaijan frå Wikivoyage