Lýðveldið Frakkland
République française
Fáni	Skjaldarmerki
Kjörorð: Liberté, égalité, fraternité (franska) Frelsi, jafnrétti, bræðralag
Þjóðsöngur: La Marseillaise
Höfuðborg	París
Opinbert tungumál	Franska
Stjórnarfar	Lýðveldi
Forseti Forsætisráðherra	Emmanuel Macron Édouard Philippe
Stofnun
- Verdun-samningurinn	843
- Núgildandi stjórnarskrá	1958
Evrópusambandsaðild	25. mars 1957
Flatarmál  - Samtals  - Vatn (%)	42. sæti 640.679 km² 0,26
Mannfjöldi  - Samtals (2018)  - Þéttleiki byggðar	20. sæti 67.25 98/km²
VLF (KMJ) - Samtals - á mann	áætl. 2014 2.587 millj. dala (5. sæti) 45.384 dalir (18. sæti)
VÞL (2013)	0.884 (20. sæti)
Gjaldmiðill	Evra
Tímabelti	UTC+1 (UTC+2 á sumrin)
Keyrt er	hægri megin
Þjóðarlén	.fr
Landsnúmer	33

Frakkland eða Lýðveldið Frakkland, (franska République française eða France) er land í Vestur-Evrópu sem nær frá Miðjarðarhafi í suðri að Ermarsundi í norðri og frá Rín í austri að Atlantshafi í vestri. Vegna lögunar landsins gengur það oft undir heitinu „sexhyrningurinn“ (fr. Hexagone) hjá Frökkum sjálfum. Í Evrópu á Frakkland landamæri að Belgíu, Lúxemborg, Þýskalandi, Sviss, Ítalíu, Mónakó, Spáni og Andorra, en handanhafssýslur þess í öðrum heimsálfum eiga landamæri að Brasilíu, Súrínam og Hollensku Antillaeyjum. Landið tengist Bretlandseyjum gegnum Ermarsundsgöngin.

Frakkland er meðal aðildarríkja Evrópusambandsins og Atlantshafsbandalagsins og á fast sæti í Öryggisráði Sameinuðu þjóðanna.

Landlýsing |

Ratsjármynd Frakklands.

Landamæri Frakklands í Evrópu eru 2970 km að lengd og snúa að eftirtöldum átta ríkjum: Spáni (650 km), Belgíu (620 km), Sviss (572 km), Ítalíu (515 km), Þýskalandi (450 km), Lúxemborg (73 km), Andorra (57 km) og Mónakó (4,5 km). Í Suður-Ameríku á Franska Gíana landamæri að Brasilíu (580 km) og Súrínam (520 km). Saint-Martin-ey í Antillaeyjaklasanum skiptist milli Frakklands og Hollands. Loks gera Frakkar tilkall til svonefndrar Terre Adélie á Suðurskautslandinu. Stjórnsýsla á þessum yfirráðasvæðum Frakklands er með ýmsum hætti og ganga þau eftir því undir fjölbreytilegum nöfnum, allt frá „handanhafssýslu“ til „handanhafssvæðis“.

Meginland Frakklands einkennist af mjög fjölbreyttu landslagi, allt frá flatlendinu með norður- og vesturströndinni að fjallakeðjunum í suðaustri (Ölpunum) og suðvestri (Pýreneafjöllum). Í frönsku Ölpunum er hæsti fjallstindur í vestanverðri Evrópu, Mont Blanc, sem er talinn 4810 m. Í landinu er víða fjalllendi sem er eldra að uppruna, til að mynda miðhálendið (Massif Central), Júrafjöll, Vogesafjöll og loks Ardennafjöll sem eru bæði klettótt og vaxin þéttum skógi. Frakkar njóta þess einnig að eiga mikið kerfi vatnsfalla en helstu fljótin eru Leira, Rón (kemur upp í Sviss), Garonne (kemur upp á Spáni), Signa og nokkur hluti árinnar Rín, en einnig Somme og Vilaine. Meuse er eina stórfljótið í Frakklandi sem hefur ekki verið aðlagað skipaumferð.

Landsvæði Frakklands í Evrópu er 544 000 km², en með svæðunum utan Evrópu fer sú tala upp í 640 000.

Vegna mikils fjölda franskra yfirráðasvæða um allan heim sem snúa að hafi ræður Frakkland yfir annarri stærstu efnahagslögsögu heims á eftir Bandaríkjunum, samtals mælist hún 11.035.000 km².

Saga |

Aðalgrein: Saga Frakklands

Frakkland nútímans tekur yfir svipað svæði og hið forna hérað Gallía þar sem Gallar bjuggu en þeir voru keltnesk þjóð. Á fyrstu öld fyrir Krist var Gallía innlimuð í Rómaveldi og tóku íbúarnir upp latneska tungu og menningu. Kristni skaut rótum í landinu á annarri og þriðju öld eftir Krist. Á fjórðu öld tóku germanskir ættflokkar að streyma yfir Rín sem markaði austurlandamæri Gallíu. Í þeim hópi voru Frankar mest áberandi en af þeim er nafn Frakklands dregið.

Samfelld tilvist Frakklands sem sérstaks ríkis er talin hefjast á 9. öld þegar Frankaveldi Karlamagnúsar skiptist í vestur- og austurhluta. Austurhlutinn náði þá yfir það svæði sem nú er Þýskaland og er þessi skipting oft einnig talin marka upphaf Þýskalands.

Normandíbúar lögðu undir sig England árið 1066.

Normannar lögðu undir sig England árið 1066 sem síðar leiddi til togstreitu milli afkomenda Vilhjálms Sigurvegara hertoga af Normandí og konunga Frakklands í hinu svokallaða hundrað ára stríði.

Frakkland var konungsríki allt til ársins 1792 þegar lýðveldi var komið á í kjölfar frönsku byltingarinnar.

Napóleon Bónaparte náði svo undirtökum í lýðveldinu og lýsti sjálfan sig keisara 1804. Napóleon lagði undir sig stóran hluta Evrópu með landvinningum og með því að koma skyldmennum til áhrifa í mörgum konungsríkjum þess tíma. Napóleon var settur af árið 1815 og var gamla konungsríkið endurreist. Það var svo afnumið með öðru lýðveldinu sem síðar var afnumið með öðru keisaraveldinu undir forustu bróðursonar Napóleons. Honum var svo steypt af stóli og þriðja lýðveldið aftur komið á 1870. Í síðari heimsstyrjöldinni hernámu Þjóðverjar norðanvert Frakkland, en svonefnd Vichystjórn stýrði suðurhlutanum. Að stríðinu loknu var stofnsett svokallað fjórða lýðveldi sem varð loks fimmta lýðveldið með stjórnskipunarbreytingum sem samþykktar voru í þjóðaratkvæðagreiðslu árið 1958.

Frakkland var meðal sigurvegara í fyrri og seinni heimsstyrjöldinni en hafði enga burði eftir stríðin til að viðhalda stórveldisstöðu sinni í heiminum.

Eftir stríðið hafa tekist sættir með Frökkum og Þjóðverjum og hefur samvinna þessara þjóða verið kjarninn í stofnunum eins og Evrópusambandinu en Frakkar hafa verið hvað harðastir stuðningsmenn þess að efla samstarf Evrópuríkja á sviði stjórnmála, varnar- og öryggismála.

Stjórnsýslustig |

Héruð Frakklands

Stjórnsýslustig í Frakklandi eru mörg. Ríkið skiptist í 18 stjórnsýsluhéruð, 13 héruð í Evrópu og 5 utan álfunnar svonefnd „handanhafshéruð“. Þessi héruð skiptast síðan í 101 sýslu. Þær eru tölusettar (í stórum dráttum eftir stafrófsröð) og ráðast póstnúmer, skráningarnúmer ökutækja og fleira af því.

Sýslurnar skiptast síðan í 342 sýsluhverfi (franska: arrondissements). Þau hafa enga kjörna fulltrúa og þjóna eingöngu tæknilegu hlutverki í skipulagi ríkisstofnana. Sýsluhverfin skiptast síðan niður í 4.035 kantónur (franska: cantons) sem eru fyrst og fremst kosningakjördæmi. Sýsluhverfin skiptast einnig í 36.682 sveitarfélög (franska: communes) er hafa kjörinnar sveitastjórnir.

Héruðin, sýslurnar og sveitarfélögin kallast „umdæmi“ (franska: collectivités territoriales), en það þýðir að þau hafa á að skipa bæði kjörnum fulltrúum og framkvæmdavaldi ólíkt því sem gildir um sýsluhverfin og kantónurnar.

Fimm af ofangreindum sýslum eru svonefndar „handanhafssýslur“ er falla saman við handanhafshéruðin fimm. Þau eru fullgildur hluti Frakklands (og þar með Evrópusambandsins) og hafa þannig að mestu sömu stöðu og sýslur á meginlandi Frakklands.

Lýðfræði |

Aðalgrein: Lýðfræði Frakklands

Mannfjöldi |

Íbúafjöldi í Frakklandi er um 63 milljónir (2006). Manntal fór fram með reglulegu millibili frá árinu 1801 en frá árinu 2004 hefur mannfjöldaskráin verið haldin óslitið.

Fjölgun íbúa í Frakklandi er einhver sú mesta í Evrópu og stafar það bæði af tiltölulega hárri fæðingatölu og miklum fjölda innflytjenda. Engu að síður fjölgar öldruðum í Frakklandi hlutfallslega mjög ört vegna hækkandi meðalaldurs og sökum þess að fjölmennar kynslóðir eftirstríðsáranna eru nú farnar að bætast í þann hóp.

Borgarsvæði í Frakklandi með 100 000 íbúum eða fleiri

Mannfjöldaþróun milli áranna 1960 og 2010 (tölurnar eru fengnar frá DESA, 2012). Tölurnar sýna milljónir íbúa.

Mont Saint-Michel í Normandí

Trúarbrögð |

Eins og í ýmsum öðrum Evrópuríkjum telst ekki við hæfi í Frakklandi að ríkið grennslist fyrir um trúarlíf þegnanna. Ýmsar sjálfstæðar stofnanir stunda þó slíkar rannsóknir. Meðal annars fer fram á þriggja ára fresti könnun á vegum stofnunarinnar CSA. Samkvæmt könnun frá árinu 2004, sem náði til úrtaks 18.068 Frakka, segjast 64,3% kaþólskrar trúar en 27% segjast vera guðleysingjar. Hlutfall kaþólskra hafði þá fallið úr 69% á þremur árum. Þannig teljast um 30 milljónir fullorðinna Frakka kaþólskrar trúar en fjórar milljónir alls tilheyra öðrum trúarbrögðum, fyrst og fremst íslam og mótmælendakirkjum. Flestir hinna kaþólsku segjast ekki leggja rækt við trúna.

Samkvæmt könnun á vegum stofnunarinnar IFOP, sem fram fór í apríl árið 2004, segjast 44% Frakka ekki trúaðir. Árið 1947 var sá hópur ekki nema 20% þjóðarinnar.

Menning |

Aðalgrein: Frönsk menning

Bókmenntir |

Aðalgrein: Franskar bókmenntir

Molière er vinsælasta gamanleikaskjáld Frakka.^[1]

Elstu bókmenntir Frakka voru samdar á miðöldum en þá var ekkert eitt tungumál talað á því landsvæði sem í dag tilheyrir Frakklandi. Franska var enn að verða til úr latínu snemma á miðöldum og ýmsar mállýskur voru talaðar en engin réttritun. Höfundar franskra mimðaldabókmennta eru ókunnir, sem sem höfundar verkanna Tristan og Ísold og Lancelot og hið heilaga gral. Ýmiss franskur miðaldakveðskapur sótti innblástur til þjóðsagna, til dæmis Rolandskvæði. „Roman de Renart“, sem Perrout de Saint Cloude samdi árið 1175, segir söguna af Reynard (refinum) og er annað dæmi um snemmfranskar bókmenntir. Nöfn nokkurra höfunda eru þekkt, þar á meðal Chrétien de Troyes og Vilhjálmur 9. af Aquitaniu, sem ritaði á okkitísku.

Victor Hugo er meðal mikilvægustu skáldsagnahöfunda og skálda Frakka og er stundum talinn merkasti höfundur Frakka fyrr og síðar.^[2]

François Rabelais var mikilvægur höfundur á 16. öld og hafði töluverð áhrif á orðaforða og myndmál nútíma frönsku. Á 17. öld höfðu leikrit eftir Pierre Corneille, Jean Racine og Molière, sem og siðfræðileg og heimspekileg rit eftir Blaise Pascal og René Descartes mikil áhrif á frönsku yfirstéttina og urðu enn fremur mikilvægar fyrirmyndir næstu kynslóða franskra rithöfunda, þar á meðal fyrir höfunda á borð við Jean de La Fontaine, sem var mikilvægt skáld á 17. öld.

Franskar bókmenntir og kveðskapur stóðu í miklum blóma á 18. og 19. öld. Á 18. öld voru til að mynda að störfum rithöfundar eins og Voltaire, Denis Diderot og Jean-Jacques Rousseau, sem allir fengust við heimspeki. Charles Perrault var mikilvirkur höfundur barnabókmennta og skrifaði til dæmis víðkunnar sögur svo sem um stígvélaða köttinn, Öskubusku, Þyrnirós og Bláskegg.

Charles Baudelaire, 19. aldar rithöfundur, skáld og þýðandi.

Við upphaf 19. aldarinnar var táknsæisstefnan mikilvæg hreyfing í frönskum bókmenntum en til hennar heyrðu meðal annarra skáld á borð við Charles Baudelaire, Paul Verlaine og Stéphane Mallarmé.^[3] Á 19. öld voru einnig að störfum rithöfundarnir Victor Hugo (Vesalingarnir og Hringjarinn í Notre-Dame), Alexandre Dumas (Skytturnar þrjár og Greifinn af Monte-Cristo) og Jules Verne (Sæfarinn: Ferðin kring um hnöttinn neðansjávar og Leyndardómar Snæfellsjökuls). Sá síðastnefndi var mikilvægur brautryðjandi vísindaskáldskapar. Meðal annarra skáldsagnahöfunda 19. aldar má nefna Émile Zola, Honoré de Balzac, Guy de Maupassant, Théophile Gautier og Stendhal.

Prix Goncourt eru frönsk bókmenntaverðlaun sem voru fyrst veitt árið 1903.^[4] Meðal mikilvægra rithöfunda 20. aldar má nefna Marcel Proust, Louis-Ferdinand Céline, Albert Camus og Jean-Paul Sartre. Antoine de Saint Exupéry samdi Litla prinsinn, sem hefur áratugum saman notið vinsælda sem barnabók en einning meðal fullorðinna.^[5]
Lengst af á 20. öld áttu Frakkar fleiri nóbelsverðlaunahafa í bókmenntum en nokkur önnur þjóð.^[6]

Myndlist |

Aðalgrein: Frönsk myndlist

Claude Monet var upphafsmaður impressjónismans á 19. öld (Femme avec un parasol frá 1886, á Musée d'Orsay).

Upphaf franskrar myndlistar var undir töluverðum áhrifum frá ítalskri myndlist. Frægustu tveir myndlistarmenn Frakka á endurreisnartímanum voru Nicolas Poussin og Claude Lorrain, sem báðir bjuggu á Ítalíu. Forsætisráðherra Loðvíks 14., Jean-Baptiste Colbert, stofnaði árið 1648 Konunglegu myndlistarakademíuna til að styðja við listamenn og árið 1666 stofnaði hann Frönsku akademíuna í Róm, sem starfar enn. Henni var ætlað að styrkja tengslin við ítalska listamenn. Frönsk myndlist fylgdi einnig þróun ítalskrar myndlistar í áttina að rókókóstíl 18. aldarinnar en hann sótti innblástur til gamals barokkstíls. Verk hirðlistamanna, svo sem Antoines Watteau, François Boucher og Jean-Honorés Fragonard voru dæmigerð fyrir ríkjandi stíl. Með frönsku byltingunni komu ýmsar breytingar en Napóleon Bónaparte hafði dálæti af nýklassískum stíl, til dæmis í verkum Jacques-Louis David. Um miðja 19. öld var ríkjandi stefna í fyrstu rómantík, eins og fram kom í verkum Théodores Géricault og Eugènes Delacroix, og síðar meira raunsæi eins og verk Camilles Corot, Gustaves Courbet og Jean-François Millet bera vitni um.

Á síðari hluta 19. aldar varð Frakkland að miðstöð lista og listsköpunar og þar urðu til nýjar stefnur í myndlist, þar á meðal impressjónismi en meðal frægustu myndlistarmanna þeirrar stefnu voru Camille Pissarro, Édouard Manet, Edgar Degas, Claude Monet og Auguste Renoir.^[7] Önnur kynslóð impressjónískra myndlistarmanna var einnig framúrstefnuleg en til þeirrar kynslóðar teljast myndlistarmennirnir Paul Cézanne, Paul Gauguin, Toulouse-Lautrec og Georges Seurat.^[8] Til expressjónismans, sem naut vinsælda snemma á 20. öldinni, heyrðu Henri Matisse, André Derain og Maurice de Vlaminck.^[9] En á fyrri hluta 20. aldar var kúbismi einnig að ryðja sér til rúms. Hann varð til í verkum Georges Braque og spánska listamansins Pablos Picasso, sem bjó í París. Margir aðrir erlendir listamenn settust að í París, svo sem Vincent van Gogh, Marc Chagall og Wassily Kandinsky.

Mörg listasöfn í Frakklandi sérhæfa sig í myndlist. Mikill fjöldi frægra málverka frá því á 18. öld eða fyrr er til sýnis á ríkisrekna listasafninu Louvre í París, þar á meðal Mona Lisa. Louvre-höll hefur lengi verið listasafn Orsay-safnið var vígt í gamalli lestarstöð (Gare d'Orsay) árið 1986, þegar mikil uppstokkun átti sér stað í skipulagi listasafna hins opinbera. Frönskum málverkum frá síðari hluta 19. aldar var safnað saman, einkum impressjónískum og expressjónískum verkum.^[10][11] Nútímalist er til sýnis á Musée National d'Art Moderne, sem flutti árið 1976 til Centre Georges Pompidou. Þessi þrjú söfn taka á móti um það bil 17 milljónum gesta á ári hverju.^[12] Meðal annarra opinberra myndlistarsafna má nefna Grand Palais (1,3 milljónir gesta árið 2008) en einnig eru mörg listasöfn í eigu borga og bæjarfélaga og er Musée d'Art Moderne de la Ville de Paris vinsælast þeirra með um átta hundruð þúsund gesti á ári (2008).

Tónlist |

Aðalgrein: Frönsk tónlist

Saga franskrar tónlistar nær aftur til miðalda en stóð þó í mestum blóma á 17. öld þökk sé Loðvíki 14., sem réð fjölda tónlistarmanna og tónskálda við hirð sína. Frægustu tónskáld þessa tíma voru meðal annarra Marc-Antoine Charpentier, François Couperin, Michel-Richard Delalande, Jean-Baptiste Lully og Marin Marais. Allir voru þeir við hirð konungs. Að Loðvíki 14. látnum fataðist franskri tónlist flugið en á næstu öld öðlaðist Jean-Philippe Rameau þó nokkra frægð og er enn í dag meðal þekktustu tónskálda Frakklands. Klassísk tónlist náði aftur fyrri hæðum á 19. og 20. öld við lok rómantíska tímabilsins. Í fyrstu bar mest á óperutónskáldum á borð við Hector Berlioz, Georges Bizet, Gabriel Fauré, Charles Gounod, Jacques Offenbach, Édouard Lalo, Jules Massenet og Camille Saint-Saëns. Þetta tímabil var gullöld óperunnar. Á eftir fylgdu forverar nútíma klassískrar tónlistar með þá Érik Satie og Francis Poulenc og umfram allt Maurice Ravel og Claude Debussy fremsta í fylkingu.^{[13][14][15][16]} Um miðja 20. öldina lögðu tónskáldin Maurice Ohana, Pierre Schaeffer og Pierre Boulez sitt af mörkum til þróunar klassískrar tónlistar.^[17]

Daft Punk, frumkvöðlar franskrar hústónlistar.

Frönsk tónlist var svo fyrir miklum áhrifum frá popptónlist og rokktónlist um miðja 20. öld. Enda þótt tónlist frá enskumælandi löndum yrði vinsæl í Frakklandi hefur frönsk popptónlist, þekkt sem chanson française, ætíð notið mikilla vinsælda. Meðal mikilvægustu tónlistarmanna Frakka á 20. öld má nefna Edith Piaf, Georges Brassens, Léo Ferré, Charles Aznavour og Serge Gainsbourg. Þótt fáar rokkhljómsveitir séu í Frakklandi samanborið við enskumælandi lönd,^[18] hafa hljómsveitir á borð við Noir Désir, Mano Negra, Niagara og Rita Mitsouko og nýverið Superbus, Phoenix og Gojira^[19] náð alþjóðlegum vinsældum. Meðal annarra franskra tónlistarmanna sem hafa notið vinsælda víða um heim má nefna söngkonurnar Mireille Mathieu, Mylène Farmer og Nolwenn Leroy, raftónlistarmennina Jean-Michel Jarre, Laurent Garnier, Bob Sinclar og David Guetta. Á tíunda áratug síðustu aldar og fyrsta áratug þessarar aldar hafa raftónlistarhljómsveitirnar Daft Punk, Justice og Air einnig náð vinsældum víða um heim og átt sinn þátt í að auka vinsældir raftónlistar um heim allan.^[20][21]

Þungarokkssveitin Gojira hefur náð nokkrum vinsældum og farið meðal annars í tónleikaferðalag með Metallica.

Neðanmálsgreinar |

Heimildir |

• Fyrirmynd greinarinnar var „France“ á ensku útgáfu Wikipedia. Sótt 5. júlí 2006.


• Fyrirmynd greinarinnar var „France“ á frönsku útgáfu Wikipedia. Sótt 5. júlí 2006.


• Orðabók franska-íslenska: Orðabók
  

Tenglar |

 

Wikimedia Commons er með margmiðlunarefni sem tengist

Frakklandi

• 
  Vísindavefurinn: „Hvað er Frakkland mörgum sinnum stærra en Ísland?“


• 
  Vísindavefurinn: „Hverjar eru fimm helstu borgir Frakklands?“