Charles de Gaulle
Charles de Gaulle | |
| |
President av Frankrike | |
Regjeringstid | 8. januar 1959–28. april 1969 |
---|---|
Parti | Union des démocrates pour la République, Rassemblement du peuple français |
Fødd | 22. november 1890 i Lille |
Fødestad | Birthplace of Charles de Gaulle |
Død | 9. november 1970 i Colombey-les-deux-Églises |
Dødsstad | Colombey-les-Deux-Églises |
Mor | Jeanne Maillot |
Far | Henri de Gaulle |
Ektefelle | Yvonne de Gaulle |
Barn | |
Føregangar | René Coty |
Etterfølgjar | Georges Pompidou |
Charles André Joseph Marie de Gaulle (22. november 1890–9. november 1970) var ein fransk politikar og offiser. Han var regjeringssjef 1944–1946 og president 1959–1969.
Innhaldsliste
1 Bakgrunn
2 Fransk leiar
3 Avgang
4 Bakgrunnsstoff
Bakgrunn |
Charles de Gaulle vart fødd i Lille nord i Frankrike, voks opp i ein katolsk heim, og vart offiser i 1912. Under fyrste verdskrigen var han tysk krigsfange i fleire år. Etter krigen arbeidde han som lærar på militære skular. Han vart kjend for sitt arbeid innan stridsvogntaktikk.
I 1939 erklærte Frankrike krig mot Tyskland, og den andre verdskrigen starta. Under den tyske aksjonen i Frankrike våren 1940 opplevde de Gaulle ein viss suksess som general. Etter at marskalk Pétain bad om våpenkvile med tyskarar, flykta de Gaulle til London.
Fransk leiar |
Den 18. juni 1940 tala han i BBC sine franskspråklege sendingar, og stilte seg i spissen for det han kalla eit fritt Frankrike. Han mana landsmenne sine til å halda fram kampen: «Uansett kva som skjer, må ikkje den franske motstandskampens eld sløkkja.» Han etablerte seg etter kvart som leiar for franskmennene i eksil, i opposisjon til Vichy-regimet i Vichy sør i Frankrike. Paris og den nordlege delen av landet var under tysk militær administrasjon. Mot slutten av krigen deltok han i den allierte invasjonen av Frankrike, og i august 1944 kunne han paradera på Champs-Elysées.
Den fjerde republikken hadde svak presidentmakt, og de Gaulle gjekk av i 1946, men danna partiet RPF (Rassemblement du peuple français) med krav om ei grunnlovsendring for å utvida presidenten sine fullmakter. I 1953 tok de Gaulle pause frå partiarbeidet for å skriva si livsskildring. Han budde då i Colombey-les-Deux-Églises. Åra som fylgde, kalla han ei ørkenvandring, åra utan politisk innflyting.
I 1958 rasa den algeriske borgarkrigen for fullt, og Frankrike kunne korkje nedkjempa dei algirske styrkane eller slutta fred med dei. I denne situasjonen overtok den franske hærleiinga makta i Algerie. Opprøret såg ut til å kunna spreia seg til Frankrike. I denne situasjonen utarbeidde de Gaulle ei ny forfatning til den femte republikken, og i januar 1959 vart han president med særskilde fullmakter til å løysa krisa. Utetter framstod han som ein president som med stor kraft skulle kjempa for eit fransk Algerie. I løynd innleia han forhandlinger med den algirske motstandsrørsla, FLN. I mars 1959 uttala de Gaulle: «Den franske hæren kjem aldri til å forlata dette landet, og eg kjem aldri til å forhandla med desse personane frå Kairo og Tunis». I vanskelege situasjonar kunne han gå mot parlamentsfleirtalet ved å nytta unntakslover eller utlysa folkerøysting. Ei folkerøysting i januar 1961 gav han frie hender til å gje Algerie sjølvstende. Algerie fekk sjølvstende trass i protestar frå den franske hæren. I april 1961 prøvde generalane i Algerie å styrte de Gaulle, men oppreisten mislukkast.
I 1960 sprengde Frankrike ei atombombe i Algerie, og i 1968 ei hydrogenbombe. I 1965 sende Frankrike opp ein satellitt. Charles de Gaulle anerkjende Folkerepublikken Kina i 1964 trass i at USA ikkje ynskte det. Han vart attvald som president i 1965 etter å ha sigra over François Mitterrand. Den gaullistiske utanrikspolitikken hadde som mål å gje Frankrike ei viktig stilling, og då særleg i høve til Storbritannia og USA. Venskap med Konrad Adenauer var viktig for den fransk-tyske forsoninga og for etableringa av samarbeidet som utvikla seg til EU. For de Gaulle var det tydeleg at britisk medlemskap i EEC ville truga den fransk-tyske balansen, og under ei pressekonferanse den 14. januar 1964 la han ned veto mot britisk medlemskap. Frankrike gjekk ut av NATO sitt militære samarbeid i 1966.
Avgang |
Dei omfattande streikane og uroa i mai 1968 overraska de Gaulle. Ei folkerøysting i april 1969 handla i røynda om kor mykje folket sette lit til han. 53 prosent røysta nei, Etter folkerøystinga gjekk de Gaulle av som president. Han trekte seg attende til Colombey-les-deux-Églises, der han døydde i 1970.
Føregangar René Coty | President av Frankrike 1959–1969 | Etterfylgjar Georges Pompidou |
Bakgrunnsstoff |
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Charles de Gaulle
|